Het kantoor van DecoType, het bedrijf van Thomas Milo, zijn partner Mirjam en haar broer Peter Somers, is op de eerste verdieping van hun bovenhuis in Amsterdam.
Alles is bedekt met boeken: tegen de wanden, de tafels, de vloer, de vleugel. ‘Kijk eens goed,’ zegt Thomas Milo (1950) en hij reikt me zijn versleten exemplaar van T.F. Mitchell, Writing Arabic, A Practical Introduction to the Ruq’ah Script (1953) aan. Het staat vol aantekeningen in potlood en rode en gele markeringen. Hij kijkt me aan: ‘Hoe is het Arabisch gemaakt?’ Ik twijfel: de tabel achterin is duidelijk handgeschreven, maar de grotere stukken tekst en de bladzijden vol analytische schema’s van verbindingen tussen lettercombinaties zien er strak uit. ‘Gezet?’ opper ik aarzelend. Milo grijnst. ‘Mis! De rest van het boek is getypt. Als het Arabisch gezet was, zou de rest het ook zijn. Getypt is het ook niet, want typemachines voor Arabisch schrift hebben nooit ruq’ah kunnen schrijven. Ruq’ahschrift begint namelijk boven de regel en scheert dan onder een hoek naar beneden en typemachines kunnen alleen maar letters produceren die horizontaal op de regel staan. Mitchell schreef alles met de hand!’
Veder lezen? Bestel het nummer Nieuwe politiek in onze webshop.