Veel protestantse vrouwen in Libanon zijn oosterse christenen die vanwege hun huwelijk tot het protestantisme zijn overgegaan. Zo ook de moeder en grootmoeder van Rima Nasrallah. Gefascineerd door de manier waarop vrouwen omgaan met twee verschillende kerkelijke tradities in hun leven onderzocht zij hoe vrouwen deze verandering beleven. In drie grote kerken, in Beiroet, in een buitenwijk van de Libanese hoofdstad, en in een dorp in het uiterste noorden van Libanon, woonde ze vieringen en rituelen bij en sprak ze met vrouwen over hun ervaringen.
Gepubliceerd in 2010/2 Christenen in het Midden-Oosten
Een kaars, een zakje wierook, watten gedoopt in olie, een fles met heilig water, een stukje heilig brood in een zakdoek, een verzameling iconen en andere religieuze memorabilia in een hoekje van het huis. Zomaar enkele objecten, maar van het grootste belang in het religieuze leven van Libanese christelijke vrouwen.
Nada Jabbour is een van die vrouwen. Ze groeide op in een Grieks- Orthodoxe familie. Haar kindertijd was doordrongen van de echo van Byzantijnse gezangen, het beeld van iconen en de geur van wierook. Een jaar was voor haar een pelgrimage van het ene religieuze feest naar het andere. Elk feest had een eigen geur en prikkelde de zintuigen op een eigen manier. Feesten vieren betekende speciale gerechten bereiden, specifieke bloemen plukken, schalen met water op het balkon plaatsen, deeg in een boom hangen of een vreugdevuur ontsteken. Tijdens de feesten voelde Nada dat ze werd meegevoerd naar een bijbelse wereld. Sommige feesten waren tijden om te lachen, andere brachten tranen, en weer andere ontzag. Meedoen aan het kerkelijke leven was een vorm van gemeenschapszin. Het hele dorp deed mee aan feesten als de Ontslapenis van Maria, het Ontdekken van het Kruis en Epifaniën.
Toen trouwde Nada. Haar man was protestants. Volgens de Libanese tradities moest Nada zich bij zijn kerk aansluiten, want in het Midden-Oosten schikt de vrouw zich na de huwelijkssluiting in het levenspatroon van de man. De kinderen worden altijd geregistreerd in de religieuze denominatie van de man; die denominatie komt ook op hun identiteitsbewijs te staan. Het is vrijwel altijd de vrouw die haar man volgt. Ook protestantse mannen verwachten van hun vrouwen dat ze zich bij zijn denominatie aansluiten, misschien niet altijd door registratie, maar in ieder geval als sociale functie. Zij wordt geacht naast hem te zitten in de keurige kerkbanken van de protestantse kerk.
Verder lezen? Dit nummer is helaas uitverkocht, maar u kan het nummer binnenkort digitaal aankopen via de webshop.
Noten
H. Badr (red.), Christianity: A History in the Middle East, Beiroet: Middle East Council of Churches, 2005.
M. Moosa, The Maronites in History, New York: Syracuse University Press, 1986.
M. Okkenhaug & I. Flaskerud (red.), Gender, Religion and Change in the Middle East: Two Hundred Years of Change, Oxford: Berg, 2005.
The Maronite Patriarchal Council, Texts and Recommendations, Bkerke: Bkerke, 2006.
Tradition und Moderne im Dialog: Die Kirche von Kurhessen-Waldeck in Balamand-Libanon, el Bouar, Libanon: Balamand Publications, 2003.
R. Wilford & R. Miller (red.), Women, Ethnicity and Nationalism: The Politics of Transition, Londen: Routledge, 1998.